Kardeşlerimiz bizim en yakınlarımızdır. Onlarla aynı anne ve babadan
dünyaya gelmiş, aynı evde doğmuş ve büyümüşüzdür. Odamızı, soframızı, eşyalarımızı, giysilerimizi paylaşmışızdır.
   Beraber üzülmüş, beraber sevinmişizdir. Kardeşlerimizle biz, aynı vücudun parçaları gibiyizdir. Bütün bu sebeplerle kardeşlerimizi kendimize çok yakın hissederiz. Duygularımızı, düşüncelerimizi, sırlarımızı onlara rahatlıkla anlatırız. Bir sıkıntımız olduğunda ilk olarak onlarla paylaşırız. Zor duruma düştüğümüzde, yardıma ihtiyaç duyduğumuzda, fikir danışmak istediğimizde öncelikle onlara başvururuz. Sevinçli bir olay yaşadığımızda da bunu kardeşimizle paylaşırız.
   Ailede huzur ve mutluluğun sağlanması için kardeşlerin birbiriyle iyi ilişkiler içinde olması gerekir. Kardeşler arasındaki ilişkiler, öncelikle sevgi ve saygı temeline dayanmalıdır. Bunun gereği olarak da ailede kardeşler birbirini sevmeli ve saymalıdır. Birbirlerine şefkat ve merhametle yaklaşmalıdır. Peygamberimiz (s.a.v.) bir hadisinde, “Büyüklerine saygı göstermeyen ve küçüklerine merhamet etmeyenler bizden
değildir.” buyurarak bu konuda bizleri uyarmıştır.